NP van Wyk Louw
jy wat alle seisoene kon skilder en reduseer tot herhalende kleur van wit wat die kruis in katoliek én golgota kon sit wat engele kon laat vlieg laat val deur lig en duisternis kon laat stort wat pyn en verlange kon benoem tot onrus van alle mensbestaan jy wat kon skryf oor die smaad van verraad oor lojaliteit en lojale verset wat die pluimsaad so ver moes laat waai dat so min jou kon verdedig het en tog profeties kon verklaar die hoogste goed sou ons getrou immer aan ons bloed nog hou en of jy abélard of nietzsche was die wete van eensaamheid sou die menslike begrip wees wat bly maar in eenvoud kon jy met woorde kloof met 'n beitel teen graniet sodat planeet en hart kon stukkend skeur in die witter-wees van rou verdriet en nog soek ék die groter sin in soveel strofes, verse en al die ruimtes tussen-in want die heelal van jou poësie word 'n wenteling deur sterrestelsels met grense en horisonne wat ongehoord en heilig was tog: so lig van pen skryf jy alles vas MCE Moolman-Louw |
Hulde aan Van Wyk Louw |